Άρθρο του Γιάννη Αμανατίδη στα «Νέα Σαββατοκύριακο»

Γιάννης Αμανατίδης Βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης - Πρώην υφυπουργός Εξωτερικών Την απάντηση στο ερώτημα-δίλημμα: «Συναίνεση ή σκληρό ροκ θα... παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη;» κλήθηκε να δώσει στην εφημερίδα τα «ΝΕΑ», ως άρθρο γνώμης, ο βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης και πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, Γιάννης Αμανατίδης. Το άρθρο που δημοσιεύτηκε στα «Νέα Σαββατοκύριακο», στις 25 Ιανουαρίου, απαντά, στην ουσία, στο ερώτημα, που έγινε και τίτλος του: «Ποια πρέπει να είναι η αντιπολιτευτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ;» και ο αναγνώστης μπορεί να συμπεράνει σε ποια σημεία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ...παίζει σκληρό ροκ ή συναινεί. Συναίνεση ή σκληρό ροκ; Ποια πρέπει να είναι η στρατηγική ΣΥΡΙΖΑ; Η πολιτική που ακολούθησε  ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας από τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων Τσίπρα, δεν ήταν μονόδρομος ή αδιέξοδη. Δεν ήταν λίγες, άλλωστε, οι φορές, που ως κυβερνώσα Αριστερά, η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, κλήθηκε να αντιταχθεί, τόσο στη λογική του μονοδρόμου, όσο και του αδιεξόδου, προκειμένου να δώσει λύσεις σε εθνικά θέματα, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, αλλά και ανθρωπιστικές κρίσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να πούμε, ότι η στρατηγική του ήταν και παραμένει η δημιουργία πεδίου συγκλίσεων. Διαμορφώνοντας πεδίο συγκλίσεων και συναινέσεων κατάφερε να βγει η χώρα από τα Μνημόνια με την κοινωνία όρθια. Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ «έπαιξε», στην ουσία, «σκληρό ροκ» σε πολιτικές, που έφεραν την κατάρρευση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Η διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ έδειξε πώς γίνεται η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων με βασικό κριτήριο το συμφέρον των πολλών έναντι των λίγων. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόταξε τον ανθρωπισμό και την αλληλεγγύη απέναντι στα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα και τις ευπαθείς ομάδες, αντί του ρατσισμού,  της αλαζονείας και της απομόνωσης. Προέκρινε την διεθνή αλληλεγγύη, συνεργασία και κατανόηση έναντι της παγκοσμιοποίησης, σε μια σειρά ζητημάτων, από την στάση που τήρησε στην Ευρωζώνη και την τρόικα, μέχρι την ασφάλεια της χώρας. Από την προσφυγική κρίση, μέχρι την χάραξη μιας πολυδιάστατης ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής, που αναβάθμισε τη διεθνή εικόνα και τον γεωπολιτικό ρόλο της Ελλάδας. Όλοι γνωρίζουμε πως, εδώ, είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε. Δεν είναι «είπα-ξείπα κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά», όπως ψελλίζει, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Που σήκωνε τείχη μισαλλοδοξίας, που δεν μπορεί τώρα να …κουνήσει. Σε αυτήν την επικίνδυνη συνιστώσα που ενσωμάτωσε με σκοπό, όπως φαίνεται, όχι να κυβερνήσει, αλλά πρωτίστως για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μέση και να διαλυθεί κάθε προσπάθεια ανοικοδόμησης του κοινωνικού κράτους και να χαθεί πολύτιμος χρόνος για τα εθνικά μας θέματα και το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Η κρίση του 2010 και οι πολιτικές, που μας έφεραν στο κατώφλι της χρεοκοπίας, κατέδειξαν την ανεπάρκεια του δικομματισμού και  επέφεραν αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού  στη χώρα μας. Ταυτόχρονα, αναδείχθηκε η αναγκαιότητα προγραμματικού λόγου με επιχειρήματα, για την πορεία της χώρας στην μετα-μνημονιακή περίοδο και συγκλίσεων ειδικά στα εθνικά θέματα της εξωτερικής πολιτικής, χωρίς  εργαλειοποίησή  τους για μικροκομματικά οφέλη. Η ακριβής αποτύπωση της  λαϊκής βούλησης, μέσα από το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, που έγινε νόμος από τον ΣΥΡΙΖΑ,  βοηθά στην κατεύθυνση αυτή. Το ότι αυτό δεν «πέρασε» στην συνταγματική αναθεώρηση, μόνο ως χαμένη ευκαιρία θέσπισης σταθερών κανόνων λειτουργίας της Δημοκρατίας μας μπορεί να λογισθεί. Μια πραγματικότητα, που ισχύει στις περισσότερες ευρωπαϊκές-ανεξάρτητα από το είδος του εκλογικού συστήματος που προκρίνουν. Οι επόμενες εκλογές, που θα γίνουν με το σύστημα της απλής αναλογικής- όποτε γίνουν- θα είναι μια δεύτερη ευκαιρία, ώστε να εκφρασθεί ένα μεγάλο ρεύμα προοδευτικών δυνάμεων, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ,  που θα υπερασπίσει την ανάγκη διεύρυνσης της δημοκρατίας μας και την επανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους θεσμούς και την πολιτική. Τούτων δοθέντων, η απάντηση στο ερώτημα συναίνεση ή σκληρό ροκ δεν μπορεί να είναι μονολεκτική, σε συνθήκες ιδιαίτερα σύνθετες.  Συναίνεση, όταν προκρίνονται πολιτικές που ωφελούν το κοινωνικό σύνολο και την χώρα,  σκληρό ροκ στις κατεδαφιστικές πολιτικές των κατακτήσεων και δικαιωμάτων, που διαρκώς πολλαπλασιάζονται από την ΝΔ, εμφορούμενης από την αλαζονεία της αυτοδυναμίας και του συνδρόμου «κατάληψης» του κράτους σε έναν ιδιότυπο ρεβανσισμό.