Η Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου σκάλωσε στα γρανάζια του παλιού πολιτικού συστήματος

άρθρο του Νότη Μαριά

 Νότης Μαριάς, Πρόεδρος του Κόμματος ΕΛΛΑΔΑ- O ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, υποψήφιος Ευρωβουλευτής  Καθηγητής Θεσμών ΕΕ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Το 1919, μετά την απόβαση του Κεμάλ Πασά στη Σαμσούντα του Πόντου, οι Νεότουρκοι προχώρησαν σε μαζικές σφαγές και δολοφονίες εκατοντάδων χιλιάδων Χριστιανών Ελλήνων του Πόντου, που ξεπέρασαν τις 350000.

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τη διεθνή κοινότητα είναι πάγιο αίτημα των απανταχού Ποντίων και χρέος στο οποίο οφείλουν να ανταποκριθούν όλοι όσοι υπερασπίζονται τα ιδεώδη του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας στο σύγχρονο κόσμο. Έπρεπε δε η Ευρωπαϊκή Ένωση, που διατείνεται ότι θεμελιώνεται στις αξίες και τα ιδανικά της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης να είχε αναγνωρίσει την Γενοκτονία των Ποντίων αδελφών μας από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής της. Επειδή κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε, το βάρος πέφτει σε όλους, όσοι έχουμε τη δυνατότητα να παρεμβαίνουμε στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Κυρίως φέτος, που συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από την Τουρκία.

Στις 2 Απριλίου 2019 , λοιπόν, ζήτησα με επιστολή μου προς στον Γενικό Γραμματέα των Ευρωπαίων Αντιφεντεραλιστών (ECR) να περιληφθεί το θέμα της Αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου στην Ατζέντα της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που συνεδρίασε στο Στρασβούργο από 15 έως 18 Απριλίου και να εκδοθεί σχετικό ψήφισμα, την οποία το ECR αποδέχθηκε, όχι όμως οι υπόλοιπες Πολιτικές Ομάδες, πλην της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (GUE/NGL).

Έτσι στη συνεδρίαση της 15^ης  Απριλίου στο Στρασβούργο, ζήτησα να προστεθεί το θέμα στην Ημερήσια Διάταξη και να εκδοθεί ψήφισμα με ονομαστική ψηφοφορία. Στη εν λόγω συνεδρίαση συμμετείχαν μόνο 7 από τους 27 συνολικά Έλληνες και Κύπριους Ευρωβουλευτές, ενώ απουσίαζαν σύσσωμες οι κοινοβουλευτικές ομάδες της Νέας Δημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. 

Με δεδομένο ότι είχα δημοσιοποιήσει από τις 2 Απριλίου την επικείμενη κατάθεση της πρότασής μου, ανέμενα ότι στη συνεδρίαση θα συμμετείχαν  τουλάχιστον όλοι οι Έλληνες και Κύπριοι Ευρωβουλευτές, που εμφανίζονται ευαίσθητοι στα Εθνικά Θέματα. Η προεκλογική περίοδος έχει για όλους μας τις ίδιες απαιτήσεις, όμως πιστεύω ότι τα εθνικά θέματα επιβάλλεται να είναι η πρώτη προτεραιότητα για όσους εκπροσωπούν την Πατρίδα σε διεθνείς οργανισμούς. Άλλωστε ήταν η τελευταία εβδομάδα λειτουργίας της Ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου, πριν τις Ευρωεκλογές. Προφανώς, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες προτεραιότητες. Για άλλους υπερισχύει το κυνήγι των ψήφων, ειδικά όταν συνδυάζεται με την κοπάνα της τσαγκαροδευτέρας.

Κάποιοι από τους απόντες με κατηγόρησαν για δήθεν πατριδοκαπηλία. Είναι πατριδοκαπηλία η προσπάθεια αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων αδελφών μας; Ισχυρίστηκαν ότι είχαν ετοιμάσει κοινό ψήφισμα για την εθνική προσπάθεια και δήθεν τους χάλασα τα σχέδια. Γιατί λοιπόν δεν ενημέρωσαν όλους τους Ευρωβουλευτές και επιπλέον αφού, δήθεν, είχε ετοιμαστεί κοινό ψήφισμα για το ζήτημα αυτό γιατί δεν το είχαν καταθέσει μέχρι την Δευτέρα 15/4 στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ώστε να συζητηθεί στην τελευταία συνεδρίαση της Ευρωβουλής; Αλλά ακόμη κι αν δεχτούμε τον ισχυρισμό, ότι κάτι συζητούσαν ή ετοίμαζαν, τι είδους εθνική προσπάθεια είναι η υπόθεση μιας παρέας δυο-τριών Ευρωβουλευτών;

Η ΝΔ ισχυρίστηκε ότι η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είχε, δήθεν, αναγνωριστεί από το ΕΛΚ, επικαλούμενη μια αναφορά μιάμισης σειράς σε ένα ψήφισμα με θέμα «Η Γενοκτονία των Αρμενίων και οι Ευρωπαϊκές Αξίες». Μα αν το ΕΛΚ είχε αναγνωρίσει την Γενοκτονία, γιατί ο Βέμπερ έδωσε γραμμή στο ΕΛΚ να καταψηφίσει την πρότασή μου; Και γιατί άραγε κάποιοι Ευρωβουλευτές της ΝΔ ετοίμαζαν, όπως ισχυρίστηκαν, δήθεν, ψήφισμα;

Με αφορμή την πρότασή μου: α) δημιουργήθηκε η ευκαιρία να συζητηθεί στην Ολομέλεια το ζήτημα της Αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και να τοποθετηθούν όλες οι πολιτικές ομάδες και μάλιστα εν μέσω μιας συγκυρίας που έχει κλονιστεί σοβαρά η σχέση της Τουρκίας με την ΕΕ, β ) μπορούσαν να καταθέσουν τις προτάσεις τους ή τα υποτιθέμενα ψηφίσματά τους, όποιοι άλλοι συνάδελφοι Ευρωβουλευτές επιθυμούσαν, γ) μετά την κατάθεση των ψηφισμάτων από κάθε πολιτική ομάδα, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε κοινό ψήφισμα , όπως συνηθίζεται και κατ’ επέκταση δ) το ζήτημα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου θα είχε ενισχυμένη προβολή στη διεθνή κοινή γνώμη.

Δυστυχώς, οι Ευρωβουλευτές των κομμάτων του παλιού πολιτικού συστήματος εξακολουθούν να λειτουργούν, ακόμη κι όταν πρόκειται για τα εθνικά θέματα, με τις παλαιοκομματικές νοοτροπίες του δήθεν, του κατ’ επίφαση, των υπεκφυγών και της κοπάνας. Εμείς όμως όχι.