Πρέσπες και Μικροκρατία

Άρθρο

του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)*

“War is business’’, είναι η πολύ γνωστή αγγλοαμερικάνικη έκφραση δηλαδή: ‘’ο πόλεμος είναι επιχείρηση’’ και μάλιστα επικερδής. Και τα Βαλκάνια υπήρξαν ανέκαθεν ένας προσφιλής τόπος όπου το πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο των ισχυρών κρατών της υφηλίου έκαμε χρυσές δουλειές.

Σήμερα, όσοι έχουν επαρκή ιστορική όσφρηση, μυρίζονται μπαρούτι στα Βαλκάνια. Ο πόλεμος προ εικοσαετίας στη γειτονιά μας και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας σε επτά κράτη δεν έλυσε προβλήματα. Αντίθετα δημιούργησε άλλα πιο σοβαρά. Ο τόπος έχει μετατραπεί σ’ ένα πεδίο εθνοτικών πολιτισμικών και θρησκευτικών αντιπαραθέσεων που μόνον το χυμένο αίμα και η πολεμική εξουθένωση μπορούν να καταλαγιάσουν. Με τη συνεπακόλουθη αλλαγή συνόρων που επίκειται. Τα Βαλκάνια πρόκειται να καταστούν και πάλι ένα πεδίο σκληρού ανταγωνισμού με θύματα τους λαούς της, στις αρτηρίες των οποίων ήδη έχει κυλήσει αρκετό φρέσκο αίμα ώστε να λιπάνει τις στρατιωτικές μηχανές των μεγάλων δυνάμεων.

«Μικροκρατία» στα Βαλκάνια. Αυτή είναι η «μαγική» λέξη. Μικρά, ανήμπορα και εξαρτώμενα κράτη, κατά προτίμηση πολυεθνικά, ώστε να μην μπορούν να επιβιώσουν δίχως την πατρωνία των ισχυρών. Απόλυτα ελεγχόμενα και κατευθυνόμενα. Με κυβερνήτες άθλιους οσφυοκάμπτες, υπάκουους υπηρέτες. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να περιγράψει καλύτερα την «Βόρεια Μακεδονία» (και όχι μόνον), όπως προτίθεται να την αναγνωρίσει μεθαύριο ο επίσης οσφυοκάμπτης πρωθυπουργός μας.

Δεν έχει νόημα εδώ να παραθέσουμε την ιστορία του «Μακεδονικού ζητήματος» καθώς εμείς τουλάχιστον οι νοτιομακεδόνες (sic) λίγο πολύ την έχουμε μελετήσει και την ξέρουμε. Αρκεί μόνο να πούμε ότι όταν οι Οθωμανοί κατέκτησαν τον βαλκανικό χώρο προ 500 ετών, δεν είχαν ακούσει ότι στα κατακτημένα εδάφη τους υπήρχε κάποιο Μακεδονικό έθνος ούτε και γλώσσα μακεδονική. Αμφότερα επινοήθηκαν όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία ψυχορραγούσε και οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής εκείνης έθεταν σε κίνηση τα «πιόνια» τους στην πολιτική σκακιέρα ώστε να αποκομίσουν όσο γίνεται μεγαλύτερη λεία από το θηρίο που ξεψυχούσε.

Ας συνοψίσουμε. Σήμερα το ελληνικό Κοινοβούλιο συγκροτείται από γυναίκες και άνδρες που είναι καταφανώς ανίκανοι να διαχειριστούν στοιχειωδώς ορθά τα εθνικά μας θέματα. Αριβίστες, γραφικοί ανεγκέφαλοι, διάττοντες πολιτικοί αστέρες, μετακλητοί δημοσιογραφίσκοι του κατευθυνόμενου πολιτικού ρεπορτάζ, γόνοι παλαιών πολιτικών οικογενειών που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και νεόκοποι «αριστεροί» αστέρες μεθυσμένοι από την εξουσία και θλιβερά αγκιστρωμένοι από τους βρόχους της.

Θα πει κανείς εύλογα: μα… είναι εκλεγμένοι με δημοκρατικές διαδικασίες. Ασφαλώς. Ας σκεφθεί όμως κανείς, μεταξύ ποίων είχαν να επιλέξουν οι ψηφοφόροι; Ας σκεφθεί κανείς σε πόσες δημοσκοπήσεις κατά το παρελθόν εμφανίστηκε ως καταλληλότερος πρωθυπουργός ο «Κανένας». Και εν τέλει, ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία έχει λύσει όλα τα προβλήματά της;

Το λοιπόν, όλοι αυτοί μεθαύριο θα υπέρ-ψηφίσουν την «Συμφωνία των Πρεσπών». Πόσοι από αυτούς γνωρίζουν σε τι περιπέτειες πρόκειται να εμπλέξουν την Ελλάδα μας; Πόσοι από αυτούς μπορούν να υποψιαστούν τις συνέπειες που θα έχει η ψήφος τους, αύριο ή μετά από μια και δυό γενιές;

Ευρωατλαντικοί πολιτικοί και ΝΑΤΟικοί στρατιωτικοί ιέρακες παρέλασαν ξεδιάντροπα ως Δαναοί κομίζοντας δώρα εις Σκόπια προκειμένου να τους πείσουν να δεχθούν τη συμφωνία. Μετά τα βίας τα κατάφεραν βοηθούντων των Αλβανών μειονοτικών. Το ίδιο και στην Ελλάδα. Χάδια και γλυκόλογα και χαλάρωμα της οικονομικής θηλιάς προς έναν φίλαρχο «ριζοσπάστη αριστερό» πρωθυπουργό και τους περί αυτόν λιμασμένους για εξουσία, προκειμένου να συνηγορήσουν στην εκποίηση του ονόματος της Μακεδονίας. Τα κατάφεραν κι εδώ μετά βίας.

Ας τελειώνουμε επιτέλους κάποτε μ’ αυτό το άθλια στημένο παιγνίδι των δυτικών «συμμάχων» μας και με τους ντόπιους τυχάρπαστους ερασιτέχνες ηθοποιούς που προσέλαβαν. Και φυσικά δεν είμαστε εμείς οι Μακεδόνες αφελείς ώστε να πιστέψουμε ότι οι αντιδρώντες Ρώσοι είναι φίλοι και σύμμαχοί μας. Αυτοί είναι που ένα αιώνα πριν, έριξαν μαζί με τους Βούλγαρους το αμίμητο εκείνο σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες» προκειμένου να βρουν διέξοδο στο Αιγαίο. Ούτε βέβαια αγνοούμε τις αποφάσεις της Κομιτέρν 90 χρόνια πριν και τις εκθέσεις του Κ.Κ.Ε., τότε που αναφερόταν στην «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη»!

Εμείς οι Μακεδόνες τα γνωρίζουμε αυτά και ξέρουμε ποιοι είμαστε.

Οι άλλοι ξέρουν; Ξέρουν ποιοι είναι και πού πάνε;

Υστερόγραφο:

Απορία αφελούς: γιατί ο πρωθυπουργός μας δεν προκηρύσσει δημοψήφισμα για τη «Συμφωνία των Πρεσπών»; Ακόμη κι αν το αποτέλεσμα είναι ένα βροντερό ΟΧΙ στη συμφωνία, αυτός κάλλιστα μπορεί να το μετατρέψει σε ΝΑΙ. Μήπως δεν το ‘χει ξανακάνει; 

*Ο Δημήτριος Σ. Παπαδόπουλος (Σταυριώτης) είναι συγγραφέας