Καιρός να ανοίξεις την ψυχή σου

Ο Νίκος Γκάλης στο Hall of Fame. Η ζωή τού χάρισε (όπως μου είχε πει και πριν από χρόνια ο Μπερντ Σούστερ) όλα τα στολίδια της τιμής. Διαβάζω καθημερινά τα τελευταία 24ωρα παράγοντες, αθλητές, δημοσιογράφους, φίλους και πάρα πολλούς που στο παρελθόν έχουν φωτογραφηθεί μαζί του, να γράφουν ύμνους για εκείνον. Για τον μοναδικό, τον ανεπανάληπτο, τον αξεπέραστο, τον γκάνγκστερ, το «εν τούτω νίκα» του ελληνικού μπάσκετ, όπως είχε γράψει με εκπληκτικό τρόπο ο Γιώργος Λιάνης σε μία συνέντευξη που του έδωσε ο Νικ για την εφημερίδα «Τα Νέα». Ναι, ο Νικ έφτασε παντού και πιο ψηλά από κάθε άλλον. Ο Σπανούλης είπε προχθές πως χάρη σε εκείνον παίζει μπάσκετ, όπως και πολλοί άλλοι. Η αφεντιά μου επέλεξε να γράψει κάτι άλλο με αφορμή την τιμή που του έγινε και θα μπει στο Hall of Fame. Τα χρόνια φεύγουν σαν αστραπή. Ο Νίκος μεγάλωσε πια. Από τη στιγμή που αποχώρησε από την ενεργό δράση, ο Νίκος δεν είναι πουθενά. Είναι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το μπάσκετ. Στην κυριολεξία, βρίσκεται στο πουθενά. Λες και επέλεξε την εξορία μέχρι την τελευταία του πνοή. Τον συνάντησα για πρώτη φορά λίγες μόνο ώρες μετά τον θάνατο της Τζένης. Στο Αλεξάνδρειο. Από τότε, μέχρι και την ημέρα που ανακοίνωσε κατ’ αποκλειστικότητα στη τηλεόραση του Mega, όπου εργαζόμουν, την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, τον έχω ακολουθήσει ως ρεπόρτερ στην προπόνηση, στον αγώνα, στο ταξίδι, στο αεροπλάνο, στο ξενοδοχείο, στον δρόμο. Σε ιδιωτικές στιγμές και σε πολύ μεγάλες στιγμές. Τον παρατηρούσα σε κάθε του βήμα, σε κάθε του εκδήλωση. Τον μελετούσα σιωπηλά. Πώς γυμνάζεται, πως τρώει, πώς εκφράζεται, πώς σκέφτεται, πώς διασκεδάζει, πώς κάνει χιούμορ, πώς σκέφτεται και πώς εκφράζεται στις δύσκολες στιγμές. Μπορώ να γράφω επί ώρες, πιστέψτε με. Ο Νίκος δεν επιθυμούσε ποτέ τη δημοσιότητα. Ισα ίσα. Την αντιπαθούσε. Εχω γνωρίσει δεκάδες αθλητές υψηλού επιπέδου. Ο Νίκος ήταν και εξακολουθεί να είναι ο πιο κλειστός από όλους. Ο ίδιος έχει βάλει λουκέτο στην ψυχή του και το κλειδί το έχει πετάξει. Είναι από τους ελάχιστους αθλητές για τους οποίους ο κόσμος δεν γνωρίζει απολύτως τίποτε. Και αυτό ήταν και εξακολουθεί να είναι δική του επιλογή. Ο Νίκος όμως, είτε του αρέσει είτε όχι, δεν ανήκει σε εκείνον. Ανήκει σε όλο τον κόσμο, ανήκει στην Ελλάδα, ανήκει στον ελληνικό αθλητισμό, ανήκει στο μπάσκετ. Ποτέ δεν είναι αργά. Πρέπει επιτέλους να ανοίξει την ψυχή του, να κάνει άνοιγμα στη ζωή, στον κόσμο και στο μπάσκετ. Εχει τόσα πολλά να μάθει η νεολαία ακόμη από εκείνον. Εχει τόσα πολλά να δώσει ο ίδιος αλλά και να πάρει ο ελληνικός αθλητισμός και το μπάσκετ και είναι κρίμα να φτάσει στα βαθιά γηρατειά και η μισή του ζωή να μείνει φυλακισμένη στην καθαρά κλειστή προσωπική του ζωή. Μπορεί να είναι επιλογή του, αλλά δεν είναι δικαίωμά του. Εχεις τόσα πολλά να δώσεις, Νικ. Τόσα πολλά. Δεν έχεις δικαίωμα να τα κρατάς μέσα σου.