Τι είπες, βρε Παναγιώτη παλληκάρι μου;

Άρθρο του Περικλή Στέλλα

Κατ’ αρχάς να διευκρινίσω πως το σχόλιο δεν αφορά την απόδοση του Παναγιώτη Γλύκου στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, δεν αφορά τα λάθη που έκανε σε προηγούμενα παιχνίδια και βέβαια το σημερινό σχόλιο δεν αφορά το γαϊτανάκι που έχουν ξεκινήσει πολλοί και έχουν «σουβλίσει» στην κυριολεξία τον τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ. Η στήλη θα σταθεί σε κάτι πολύ πιο σοβαρό από την ικανότητα και την απόδοση του Παναγιώτη Γλύκου στο ντέρμπι με την ΑΕΚ.
Ο τερματοφύλακας και αρχηγός του ΠΑΟΚ στο συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν προσκεκλημένος της τηλεόρασης της NOVA, όπου μίλησε λίγα λεπτά μετά το τέλος του αγώνα. Προσωπικά έμεινα εμβρόντητος από τη δήλωση που έκανε. Τι είπε; Σας το θυμίζω: «Απλά, η αιτία της ήττας είναι ότι οι παίκτες της ΑΕΚ το ήθελαν πιο πολύ».
Τι είπες, βρε παλληκάρι μου Παναγιώτη; Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, ο Παναγιώτης Γλύκος είπε ότι ο ίδιος και οι συμπαίκτες του δεν ήθελαν να κερδίσουν αυτό το ματς τόσο πολύ όσο οι παίκτες της ΑΕΚ. Εκτός κι αν άλλα σκέφτηκε και άλλα εντελώς διαφορετικά είπε. Αλλά ο Παναγιώτης δεν είναι μικρό παιδί και άβγαλτο. Εκτιμώ ότι ήξερε πολύ καλά τι είπε. Κατ’ αρχάς η δήλωση αυτή αποκαλύπτει και δείχνει τη νοοτροπία και των παικτών και των αποδυτηρίων μιας ομάδας. Κατά δεύτερον, από τη στιγμή που αγωνίζεσαι στον ΠΑΟΚ, απαγορεύεται ή, αν θέλετε, δεν νοείται να λέει, να αισθάνεται και να σκέφτεται ένας ποδοσφαιριστής ότι κάποιος αντίπαλος επιτρέπεται να θέλει τη νίκη περισσότερο από εκείνον. Και προσέξτε: το ίδιο θα σημείωνα εάν ο Γλύκος και ο κάθε Γλύκος ήταν αθλητής οποιασδήποτε μεγάλης ομάδας. Και αυτό είναι κάτι παραπάνω από σπουδαίο για τον ΠΑΟΚ. Και ειδικά όταν εκφράζεται έτσι ο ίδιος ο αρχηγός της ομάδας. Δεν ξέρω εάν κάποιοι προσπαθούν ή έχουν αλλάξει ήδη το dna του ΠΑΟΚ. Αλλά η σκέψη και η έκφραση του Γλύκου λέει πολλά. Και επειδή ο τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ δεν ανασκεύασε τις δηλώσεις του, που σημαίνει ότι πιστεύει σε αυτές και τον εκφράζουν, υπάρχει πρόβλημα. Την ίδια στιγμή ο πρόεδρος, ο ιδιοκτήτης, φωνάζει τον Γλύκο και του λέει πολύ απλά: «Ακου να δεις, παλληκάρι μου. Από τη στιγμή που φοράς αυτήν τη φανέλα, και κυρίως από τη στιγμή που φοράς το περιβραχιόνιο του αρχηγού αυτής της ομάδας, απαγορεύεται να επιτρέπεις στον οιονδήποτε αντίπαλο να θέλει τη νίκη περισσότερο από σένα. Ακόμη και με τη Ρεάλ στο Μπερναμπέου να παίζεις, και με την εφηβική ομάδα, μπαίνεις μέσα με τη σκέψη και τη θέληση να κερδίσεις. Αυτή είναι η μοναδική επιλογή που έχεις από τη στιγμή που φοράς αυτήν τη φανέλα, του ΠΑΟΚ. Τελεία και παύλα».
Βέβαια, αυτήν τη νοοτροπία, αυτήν τη σκέψη και αυτό το dna που είχε ο ΠΑΟΚ (και αυτό τον γιγάντωσε) πρέπει κάποιος μέσα στα αποδυτήρια να τα μεταδώσει, να τα εμφυσήσει, να εμπνεύσει τους παίκτες. Αυτή είναι η εκτίμησή μου.