Η δικτατορία των μετρίων έχει διαλύσει τη Θεσσαλονίκη

Άρθρο του Περικλή Στέλλα*

Στην Θεσσαλονίκη η μόμινη δικτατορία των Μετρίων επιζητεί την καταστροφή, αφού γνωρίζει μυχίως ότι, όντως στείρα ιδεών, δε μπορεί να κατακτήσει μια θέση στην Ιστορία ως δημιουργός και προσπαθεί να πάρει μια θέση σε αυτήν τουλάχιστον ως καταστροφέας.

Αυτή την εποχή η βαθιά ποδοσφαιρική κρίση αφορά τον Ηρακλή.Έναν τεράστιο σύλλογο τον οποίο οι δικοί του άνθρωποι, εκείνοι που τον διοίκησαν τα τελευταία χρόνια,τον έχουν φέρει και πάλι σε δυσμενή θέση και απειλείται με καταστροφή. Επίσης, κάτι το οποίο έχει λησμονηθεί είναι ο ιδιόκτητος χωρος στους Χορτατζήδες, το πιο ακριβό φιλέτο γης στην Θεσσαλονίκη, το οποίο κάποια στιγμή ίσως χαθεί. Ο Αρης προσπαθεί να επιστρέψει στην μεγάλη κατηγορία,αλλά εαν εξαιρέσεις το μπάσκετ, όλα τα υπόλοιπα τμήματα φυτοζωούν και οδηγούνται σε αργό θάνατο. Η αιτία είναι η ίδια. Τον κατέστρεψαν οι ίδιοι, οι δικοί του άνθρωποι που τον διοικούσαν τα τελευταία χρόνια και που τώρα έχουν αλλάξει πόλη και χώρα και έχουν εξαφανιστεί. Ο ΠΑΟΚ οδηγούνταν στον ίδιο παρονομαστή και την ύστατη στιγμή προέκυψε ο Ιβαν Σαββίδης που έσωσε στην παρτίδα και συγκεκριμένους ά νθρώπους απο το εδώλιο του κατηγορουμένου. Στο δε μπάσκετ εξακολουθεί επι της ουσίας να φυτοζωεί και να έχει τον ρόλο κομπάρσου.
Συνηθίζουμε εδω στην Θεσσαλονίκη να τα ρίχνουμε όλα στην Αθήνα και να συντηρούμε μόνιμα αυτό το ελεεινό εμπόριο αδικίας.Επι της ουσίας ποτέ δεν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και ποτέ δεν κοιτάμε τον εαυτό μας.Ολο κοιταμε τον δίπλα. Οι αιτίες δεν είναι πολλές αλλά η πιο σημαντική είναι: Τα ΜΜΕ. Το σινάφι μας.
«Νομίζω ότι αυτή είναι η αλήθεια και πρέπει να την λέμε και ας πληρώνουμε το τίμημα, την ποινή που επιφέρει η ομολογία της.
Όμως είμαστε (όσοι είμαστε) δημοσιογράφοι και στην δημοσιογραφία δεν υπάρχει ολόκληρη ή μισή ή σχεδόν αλήθεια. Υπάρχει αλήθεια και μόνο αυτήν μπορεί κάποιος να κυνηγήσει και να υποστηρίξει. Το ίδιο ισχύει και για το κοινωνικό χώρο.
Το να μην λέμε την αλήθεια και να μην την υπερασπιζόμαστε μας έχει στοιχίσει ήδη ακριβά. Μας έχει στοιχίσει ο συμβιβασμός, η συγκάλυψη, η παραδοχή κάποιων πραγμάτων τα οποία διστάζουμε να τα καταγγείλουμε δημόσια, αφού μέχρι τώρα δε βγήκε κανένας.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα που έχω σημειώσει πολλές φορές.Ερχεται στην Θεσσαλονικη απο το πουθενα ο Παπαθανασάκης,λέει δημοσια γελώντας ότι ούτε η μάνα του δεν ξέρει τι δουλειά κάνει και η οικογένεια του Ηρακλή του δίνει τα κλειδιά του συλλόγου.Κανεις δεν ερευνά, κανείς δεν ελέγχει και όποιος το τολμά δέχεται επίθεσηκαι απο τα ΜΜΕ και απο τους οπαδούς και απο όλους. Το μότο ήταν:» Απο τη στιγμη που βάζει λεφτά στην ομάδα δεν μας νοιάζει τι κάνει».Σημερα ο γιγαντας αποκαλείται ο Καναδός, ο απατεώνας, ο καταστροφέας.Στον Αρη τα ιδια. Εβγαιναν και πουλούσαν ιδέες και Αρειανιλίκι και κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει.Σημερα αποκαλούνται καταστροφείς των ονείρων του Αρη. Στον ΠΑΟΚ τα ιδια.Αποκαλύπτεται το πόρισμα των ορκωτών λογιστών για μια τρύπα δεκάδων εκατομμυρίων αλλά οι υπεύθυνοι αποθεώνονταν.Ευτυχως για τον ΠΑΟΚ που βρέθηκε ο Σαββίδης.
Δεν έχεις ανοχή για ψέμα όταν ερευνάς την αλήθεια και όταν δυσκολεύεσαι τόσο πολύ να την ανακαλύψεις. Και όταν τη βρεις πρέπει να την τεκμηριώσεις, να τη μοιραστείς, να την εμφανίσεις, όσο και αν ενοχλείς, και να την εκθέσεις στη κριτική των άλλων. Πρέπει να είσαι ανοικτός στη κριτική. Νομίζω ότι ζούμε σε εποχή σκοταδισμού. Έχουμε ακόμη δημοκρατία στην δημοσιογραφία δηλαδή μπορούμε να ασκούμε ελεύθερα τα δικαιώματά μας,  αλλά παρατηρώ ότι οι επικρατούσες δομές εξακολουθούν να είναι ασφαλείς στη φαυλότητά τους και ίσως είναι και πολύ ενδιαφέρον το ότι καταφέρνει να υπάρχει, όπου υπάρχει ακόμη αυτή η δημοκρατία. Μοιάζει σχεδόν ειρωνικό. Η δικτατορία των Μετρίων κυριαρχεί και μάλιστα με τρόπο ελεεινό και φαύλο. Χρησιμοποιεί στην καθημερινή της έκφραση και γραφή λέξεις και νοήματα χειρότερα της αργκό.Και ενίοτε, για να μην πω καθημερινά, αποθεώνεται.

Υπάρχουν κάποιες νησίδες, κάποιοι άνθρωποι που προσπαθούν, απομονωμένοι, βαλλόμενοι πανταχόθεν, περιθωριοποιημένοι σε καθεστώς διωγμού ή σε μια κατάσταση μόνιμης εσωτερικής εξορίας, αλλά η επικρατούσα δυναμική δεν είναι δυναμική αριστείας, είναι ακριβώς το αντίθετο».Στις μέρες μας πιστεύω μόνο σε, πολλούς σε αριθμό, έντιμους πολίτες, σοβαρούς, γνώστες, καλά πληροφορημένους, ειδικούς που μπορούν να πουν με βεβαιότητα τι ξέρουμε και τι δε ξέρουμε.Δεν περιμένω από αυτούς που βγαίνουν στα ραδιόφωνα και στο facebook να σώσουν την αθλητική Θεσσαλονίκη.Περιμένω από ανθρώπους με ήπιο, σοβαρό και τεκμηριωμένο λόγο να δαμάσουν, να μεταφέρουν και να ερμηνεύσουν τη σωστή πληροφορία.

Πιστεύω βαθιά ότι η κοινωνία της Θεσσαλονίκης, θα δώσει την ευκαιρία στον εαυτό της να πάρει το ρίσκο. Εδώ έδωσε την ευκαιρία σε τόσους αδαείς, σε τόσους μέτριους και άχρηστους που την εξουσιάζουν τόσα χρόνια, γιατί να μη δώσει την ευκαιρία σε πέντε, δέκα, εκατό ανθρώπους να πάρουν το ρίσκο και ίσως τελικά να είναι εκείνοι που θα καταφέρουν να την τραβήξουν προς τα πάνω, ως σύνολο και όχι ως μονάδες».

*Ο Περικλής Στέλλας αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Goal»